SEBK-İ HİNDÎ
Hint tarzı, Hint üslubu anlamına gelen Sebk-i Hindî akımı edebiyatımızda 17. yüzyıldan itibaren etkisini göstermeye başlamış ve 18. yüzyılda Şeyh Galiple en güçlü örneklerini vermiştir.
Hindistan’da, Babürlü Hint-Türk hükümdarlarının saraylarında Farsça yazan ozanlarca geliştirilen bu akımın, şiirimizde ses, uyak ve yeni sözcükler bulma yönünden etkileri olmuştur. XVII. yüzyıl divan sanatçılarından Nef’i, Naili, Neşati gibi şairler, tümüyle bu akım içinde yer almamakla beraber Sebk-i Hindî ‘den etkilenmişlerdir.
Sebk-i Hindî’nin başlıca özellikleri: Bilmeceyi andıran karmaşık mazmun ve anlatımlara; hayal oyunlarına; güçlükle anlaşılır, beklenmedik ve alışılmamış benzetmelere yer vermesi olarak özetlenebilir.
Sebk-i Hindî, divan şiirinin kalıplarını yıkmak yerine bu kalıplar ile oynamak ustalığına neden olmuştur denilebilir.