♦ Aynı ünsüzlerin ya da hecelerin bir ahenk oluşturacak biçimde tekrarlanmasına “aliterasyon” denir.
Dest-bûsi arzusuyla ölürsem dostlar
Kûze eylen toprağım sunun onunla yâre su
Fuzûli
(Şair ünlü şiiri Su Kasidesi’ndeki bu beyitte “s” ünsüzü bir armoni oluşturacak biçimde tekrarlayarak aliterasyon yapmıştır.)
ç koçaklaması
kaç güneş Kaldırır haydalayarak çatal
mızraklarıyla selçuk çobanları
sırçadan kaç güreş çırılçıplak
kıvılcım döker demir sakalları
iç asya’dan daha oymaklar gelir
iki bin beş altı bin beş yüz
çadır çıralı bir kubbe tastamam
çatılır doruklara dikilen avşar
çığlıklarıyla altında cırcır
böcekleri alakargalar çatlak
dağ gölekleri yılan balıklarıyla
altında konya, beyşehir,
Sivrihisar ve uzaktan uzağa bizans çakalları
Attlla İlhan
(Şair, şiirinin başlığından da anlaşılacağı gibi “ç” ünsüzünü sık sık tekrarlayarak aliterasyon yapmıştır.)
Çın çın çınlarken uzak, çok uzak bir çıngırak
Ziya Osman Saba