Osmanlı Türkçesi (Osmanlıca):
► Osmanlı Türkçesi 15. yüzyıl sonlarından 20. yüzyıl başlarına kadar Anadolu, Kırım, Irak, Suriye, Adalar, Rumeli ve Kuzey Afrika’da kullanılan Türk yazı dilidir. Osmanlı Türkçesinin daha sonraki edebî gelişmelere ve yazı dili anlayışına göre az çok değişiklik gösteren 1860-1911 yılları arasındaki dönemi, kendi içinde Tanzimat Dönemi Osmanlıcası, Servet-i Fünûn Dönemi Osmanlıcası ve Fecr-i Ati Dönemi Osmanlıcası gibi alt bölümlere ayrılabilir. Osmanlı Türkçesi, 1911’de “Yeni Lisan” hareketinin ve “Millî Edebiyat Dönemi“nin başlamasıyla sona ermiştir.
► Osmanlı Türkçesiyle oluşturulan edebî metinlerin, özellikle de şiirlerin çoğunda Arapça ve Farsça kelime, ek ve tamlamalar çok fazla kullanılmış; süslü anlatıma, söz sanatlarına sıkça başvurulmuştur.
► Bu dönem şairlerinin en önemlileri şunlardır: 16. yüzyılda Bakî, Fuzûlî, Hayalî, Zatî, Muhibbî (Kanuni Sultan Süleyman), Taşlıcalı Yahya, Bağdatlı Ruhî, Lâmî; 17. yüzyılda Nefî, Nâbî, Şeyhülislam Yahya, Sabit, Nailî, Neşâtî, Nevizâde Atayî; 18. yüzyılda Nedim, Şeyh Galip, Enderunlu Vâsıf, Koca Ragıp Paşa, Sümbülzâde Vehbî, 19. yüzyılda Yenişehirli Avnî, Vâsıf, Leskofçalı Galip.Osmanlı Türkçesiyle oluşturulan öğretici metinler, bu metinlerde kullanılan edebî sanatların ve yabancı kelimelerin yoğunluğuna bağlı olarak üç başlık altında sınıflandırılabilir: Sade, orta ve süslü nesirle oluşturulan öğretici metinler.
► Tanzimat Döneminde (1860-1896) Osmanlı yazı dilinin sadeleştirilmesine yönelik bazı çalışmalar başlamış fakat Osmanlıcanın, yüzlerce yıllık geçmişi olan bir imparatorluk geleneğinin yazı dili olmasından kaynaklanan alışkanlıklardan ötürü bu çalışmalardan önemli bir sonuç elde edilememiştir.
Osmanlıca Harfler
Osmanlıca Örnek Bir Metin
